Chłopak ze wspólnoty? Marzenie niejednej dziewczyny z oazy, często z niewielkim procentem prawdopodobieństwa, bo jak proporcje męsko-damskie na rekolekcjach wyglądają – wszyscy wiemy. Mąż ze wspólnoty? Wniosek większości konferencji o relacjach, potwierdzany w co bardziej rozsądnym animatorze…
Czyją kategorią jest czas?
Aura za oknem jasno pokazuje, że wakacje i lato definitywnie się zakończyły. Oznacza to przede wszystkim powrót do szkoły, na uczelnię i do pracy. Dla mnie to szczególny moment, bo właśnie skończyłam studia i zaczęłam pracę zawodową. Pierwszy tydzień był wypełniony entuzjazmem, ciekawością i rozpierającą dumą (#zobaczciewszyscyżepoloniścijednakznajdująpracępostudiach). Drugi przyniósł szereg refleksji…
Jak to jest możliwe, że jesteśmy zdolni do okazywania miłosierdzia? Żyjemy w takich czasach, że co chwila obserwujemy zło, które się dzieje; widzimy, że nie potrafimy sobie pomagać, że na świecie jest wojna…
Czy bezinteresowność w niespokojnych czasach jest jeszcze możliwa?
DIVES IN MISERICORDIA, JAN PAWEŁ II
Agnieszka: O czym jest ta encyklika? Co ona mówi? Dlaczego temat miłosierdzia jest dla nas tak trudny? Do zrozumienia i do rozmowy… Trudny zwłaszcza teraz, w Roku Miłosierdzia – on wcale tego nie ułatwia!
Bartek: Przeciwnie, utrudnia.
… serio?
Na dzisiaj krótka refleksja odkryta już w Oktawie Wielkanocy, chociaż z natury swojej – wielkopiątkowa.
Ostatnio byłam na niedzielnej Mszy Świętej w jednej z warszawsko-praskich parafii, dość późno, bo o 20:30. Tego dnia od rana byłam poza domem i mój czas wypełniało dużo zdecydowanie małoniedzielnych zajęć. Wciąż miałam te wszystkie sprawy w głowie, kiedy weszłam do kościoła; byłam sporo wcześniej i okazało się, że trwa adoracja. Bardzo się ucieszyłam uznając, że ta chwila ciszy będzie świetnym podsumowaniem dnia i wstępem do Eucharystii, kiedy nagle – odezwał się natchniony głos prowadzącego modlitwę. Westchnęłam w duchu i podniosłam głowę na ludzi, którzy zachęcani przez ów głos, zaczęli podchodzić bliżej ołtarza. Byłam w kościele od pięciu minut, kiedy – bach! – ujrzałam spoczynek w Duchu Świętym. Pomyślałam: grubo.
Zazwyczaj staram się tak rozłożyć w czasie moje przygotowania do świąt Bożego Narodzenia, żeby w ostatnim momencie nie spieszyć się. W tym roku jednak niezupełnie mi się to udało: ostatni, przedświąteczny dzień w pracy, sprzątanie i gotowanie oraz spotkania z tymi, którzy wyjeżdżają z Warszawy w rodzinne strony szczelnie wypełniły mi czas. Całości dopełniły adwentowa senność pororatnia i całodzienne krzątanie się przy przygotowaniach do kolacji wigilijnej. To wszystko sprawiło, że 24 grudnia o 23:00, lekko wzdychając, zadałam sobie prozaiczne pytanie: dlaczego pasterka jest w środku nocy?!
Rzadko otwieram tylko jedną zakładkę. Zwykle są trzy, cztery, pięć, siedem. Jednocześnie odpalam fejsa, jedno konto na gmailu, drugie konto na gmailu, youtube’a, google’a na wszelki wypadek, portal z wiadomościami. Potem gorączkowo przemieszczam się między nimi, raz tu, raz tam; gubię się w gąszczu informacji potrzebnych i bezużytecznych. Usiłuję ogarnąć wszystko w jednej chwili – bo trzeba szybko, tyle jest do zrobienia!