Autor: Bartek Pulcyn

Mel Gibson po dziesięciu latach milczenia powraca w roli reżysera w znakomitym stylu. Udała się mu rzecz niebywała; stworzył obraz głęboko religijny w mainstreamowej, hollywoodzkiej formie. „Przełęcz ocalonych” – choć od pierszej do ostatniej minuty opowiada o wierze głównego bohatera – nie jest kolejną dydaktyczną czytanką dla uczestników szkółek niedzielnych, lecz pełnokrwistym, często brutalnym dziełem wojennym.

Historia oparta na faktach – opowieść o losach Desmonda Doss’a – obdżektora (człowiek odmawiający służby wojskowej ze względów religijnych), który na ochotnika zgłosił się do armii, by służyć jako sanitariusz. Ma tylko jeden warunek… nie zamierza nawet dotykać broni!

W kinach od 4 listopada.

fot. materiały dystrybutora

Światło i mrok. Piękno i brzydota. Pokój i wojna. Szczęście i rozpacz. Filmowy świat pełen jest kontrastów i przeciwieństw. Nie ma się czemu dziwić, wszak to odwieczna walka dobra ze złem jest najbardziej „fotogeniczna” i pociągająca widzów. Istnieją jednak wyjątki. Nieco na marginesie wielkich filmowych zmagań „dobrych” ze „złymi” pojawiają się od czasu do czasu dzieła, w których negatywnych bohaterów po prostu nie ma.

Czwartek, 8 rano, Krakowskie Przedmieście. To był moment. Na ulicę wybiegła jakaś kobieta. Kierowca autobusu zareagował bardzo gwałtownie, ale nie dość. Potrącił ją, choć na szczęście bez poważniejszych konsekwencji. Nieco gorzej z pasażerami. Młody chłopak stojący obok mnie przy drzwiach na skutek ostrego hamowania uderzył z dużą siłą głową w szklaną przegrodę, która z hukiem rozsypała się w tysiące drobnych kawałków.

Mroźny poranek 15 lutego 2002 roku. Piątek. Spacer z domu do najbliższego kina trwał zazwyczaj około dwudziestu minut. Godzinę przed rozpoczęciem pierwszego seansu wyszedłem z domu. Wędrówka przez opustoszałe gocławskie podwórka była jak podróż do innego świata. Podróż z niespotykanym dotąd u mnie bagażem oczekiwań, emocji i obaw…

Nie mogłem uwierzyć w to co widzę. Oczarował mnie już na wstępie, momentalnie wciągnął w swój świat i sprawił, że obserwowanie każdej kolejnej sceny było prawdziwą przyjemnością. Z każdą minutą seansu moja radość z odzyskanej wiary w kino była coraz większa.