Jest w Twoim otoczeniu i nic nie wskazuje na to, że coś może być nie tak. Nagle znika. Nie odpowiada na wiadomości, odwołuje spotkania, porzuca obowiązki. Wydawać by się mogło, że z dnia na dzień zapomina czym jest dorosłość, odpowiedzialność.
Moja przygoda z muzyką zaczęła się we wczesnych latach dzieciństwa. Kochałam dźwięki, miałam słuch i byłam raczej utalentowanym dzieckiem, ale moi rodzice nigdy nie pokusili się o wysłanie mnie do szkoły muzycznej. W gimnazjum zaczęłam śpiewać. Zdecydowanie bez perspektyw na karierę. Przez całe swoje życie słuchałam różnej muzyki. Od rocka przez hip-hop, disco polo, alternatywę, reggae, czy techno… właściwie słuchałam wszystkiego – poza muzyką klasyczną.
Pięć skończonych fakultetów, egzotyczny język na koncie, dom wyglądający jak u Małgorzaty Rozenek, ciało Ewy Chodakowskiej, nienaganny makijaż i włosy bez wystających kłaczków. Żyjemy w czasach, gdzie perfekcjonizm pożera człowieka od środka, jest jego siłą (nie)napędową i weryfikatorem własnej wartości.
„Trzeba żeby po Twoim postępowaniu można było poznać, że nie trzepoczesz się bezmyślnie w życiu, lecz masz przed oczyma cel, ku któremu zwracasz wszystkie swoje myśli”, mówił w II wieku po Chrystusie Marek Aureliusz. „Oh, seriously?”, chciałoby się rzec.
Od dziecka chciałam być gwiazdą – na początku śpiewając do dezodorantu w rytm piosenek Ich Troje – piosenkarką, potem łyżwiarką figurową, tancerką, pisarką, przez długo aktorką, politykiem… moje plany zmieniały się dość dynamicznie, ale jedno pozostawało w mej głowie niezmienne.